پدیدهٔ ابرنواختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستارهٔ پرجرم (چندین برابر خورشید) در مراحل پایانی عمر خود به نقطه‌ای می‌رسد که سوخت هسته‌ای‌اش به پایان می‌رسد. در این مراحل، ستاره به‌تدریج جرم خود را به درون می‌کشد و بسته به شرایط، ممکن است به یک سیاه‌چاله تبدیل شود یا به ابرنواختر تبدیل گردد. هنگامی که ستاره به سمت انفجار ابرنواختر پیش می‌رود، هسته‌اش به‌سرعت متراکم میشود و لایه‌های بیرونی‌اش باانرژی بسیار بالا به بیرون پرتاب می‌شوند. این فروپاشی ناگهانی و شدید، آغازگر انفجاری عظیم و درخشان در فضا است که نتیجه‌اش شکل‌گیری ساختارهایی مانند ستاره نوترونی یا سیاه‌چاله خواهد بود.
اگر ستاره به ابرنواختر تبدیل شود، تابش نور آن با ستاره‌های معمولی متفاوت است؛ نور آن دارای تپش و نوسان است و به‌صورت ناپایدار قطع و وصل میشود. در لحظهٔ انفجار، مقدار زیادی نور و انرژی آزاد میشود که از زمین نیز قابل‌مشاهده است و حتی می‌تواند برای مدت کوتاهی از درخشش یک کهکشان فراتر رود. این انفجار، عناصر سنگینی مانند طلا و اورانیوم را در فضا پراکنده میکند و بقایای آن به شکل ابرهای درخشان معروف به باقی‌ماندهٔ ابرنواختر تا میلیون‌ها سال در فضا باقی می‌مانند؛ بنابراین ابرنواخترها نه‌تنها پایان یک ستاره هستند؛ بلکه آغازگر مواد اولیه‌ای برای تولد ستارگان و سیارات جدید نیز به شمار می‌روند.
خداوند متعال در سوره طارق فرموده اند:
حتما به روانشناس مراجعه کن