روزی ابراهیم پیامبر، در رؤیایی آسمانی دید که خداوند به او فرمان می‌دهد پسرش اسماعیل را قربانی کند. این خواب چندین بار تکرار شد و ابراهیم که پیامبری راستگو و مطیع بود، دانست که این فرمانی الهی است. با دلی لبریز از ایمان و در عین حال اندوه، نزد اسماعیل رفت و خواب خود را با او در میان گذاشت. اسماعیل، نوجوانی فرمان‌بردار و مؤمن، بی‌درنگ گفت: «ای پدر، آنچه را که به آن مأمور شده‌ای انجام بده؛ اگر خدا بخواهد، مرا از صابران خواهی یافت.»
ابراهیم و اسماعیل به سوی مکان قربانی رفتند. در مسیر، شیطان تلاش کرد تا در دل ابراهیم شک و تردید ایجاد کند و او را از انجام فرمان خدا باز دارد. اما ابراهیم با سنگ‌هایی که در دست داشت، سه بار شیطان را سنگ‌باران کرد و او را از خود دور ساخت. در یکی از این سنگ‌زدن‌ها، یکی از چشمان شیطان کور شد. این ایستادگی در برابر وسوسه، بعدها به صورت سنت رمی جمرات در مناسک حج درآمد. سپس ابراهیم پسرش را به پهلو خواباند و چاقو را برداشت تا فرمان خداوند را اجرا کند. در این لحظات سرشار از آزمون، دل ابراهیم آکنده از درد بود اما در برابر ارادهٔ الهی خم به ابرو نیاورد. وقتی تیغ را بر گلوی اسماعیل گذاشت، چاقو برش نمی‌داد؛ چرا که خداوند نمی‌خواست اسماعیل کشته شود، بلکه هدف، آزمایش ایمان و تسلیم پدر و پسر بود.
در همان هنگام، ندایی از سوی خداوند آمد: «ای ابراهیم، فرمان را به انجام رساندی و در امتحان سربلند شدی.» آنگاه فرشته‌ای از سوی خداوند قوچی بزرگ را آورد تا به جای اسماعیل قربانی شود. ابراهیم با دستانی لرزان اما قلبی آرام، قوچ را قربانی کرد. این رویداد نشانه‌ای شد از نهایت تسلیم و ایمان، و تا همیشه به‌عنوان نماد بندگی و قربانی در راه خدا، در تاریخ باقی ماند.
عید قربان از واقعه‌ای در زندگی ابراهیم پیامبر ریشه می‌گیرد که در آن مأمور شد پسرش اسماعیل را قربانی کند. این رویداد در سنت اسلامی به‌عنوان آزمونی الهی تفسیر می‌شود و نماد تسلیم در برابر فرمان خداوند است. قربانی کردن حیوان در این روز، یادآور جایگزینی قوچ به‌جای اسماعیل است و به‌عنوان یک عمل عبادی انجام می‌شود. این عید در تقویم اسلامی اهمیت اجتماعی و دینی دارد.
در آیات ۱۰۷-۱۰۸ سوره صافات خدواند متعال فرموده اند:
وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ ﴿۱۰۷﴾وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿۱۰۸﴾سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِیمَ ﴿۱۰۹﴾
و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانیدیم (۱۰۷)و در آیندگان براى او به جاى گذاشتیم (۱۰۸)درود بر ابراهیم (۱۰۹)
در اینجا باید یک موضوع برسی شود و آن این است که “قربانی بزرگ”مورد اشاره وجود نازنین چه فردی است؟ طبیعتاً قربانی به این بزرگی که قرآن از آن یاد می‌کند نمی‌تواند یک قوچ با یک بره باشد، در ادامه باید به این موضوع اشاره شود که آیه ۱۰۸ اشاره می‌نماید که این قربانی بزرگ را در آیندگان او بجای گذاشتیم، باید اینجا اشاره نمود که حضرت امام حسین(ع) چهل و چهارمین فرزند از نسل حضرت اسماعیل بود و این قربانی بزرگ هیچ فردی به جز وجود نازنین حضرت امام حسین(ع) نمی‌تواند باشد زیرا هیچ قربانی دیگری به شدت وجود نازنین امام حسین(ع) در میان فرزندان حضرت ابراهیم وجود نداشت اما خداوند متعال یک کد گذاری زیبا بصورت عددی نیز در این آیه کرده است، سوره صافات سوره ۳۷ ام قرآن می‌باشد، در آیه ۱۰۷ به قربانی بزرگ که جان ما به قدایش اشاره شده است، حال اگر ۱۰۷ را با ۱۳۷ جمع ببندیم عدد ۱۴۴ بدست می‌آید که سمت راست عدد تداعی گر عدد ۴۴ است.
السّلام عَلیَ الحُسَین (ع) وعَلی عَلِِِّیِ ابن الحُسَین (ع) وعَلی اوْلادِ الحُسَین (ع) و عَلی اَصحابِ الحُسَین (ع)
اللّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الْحُجَّهِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَعَلى آبائِهِ فی هذِهِ السّاعَهِ وَفی کُلِّ ساعَهٍ وَلِیّاً وَحافِظاً وَقائِدا وَناصِراً وَدَلیلاً وَعَیْناً حَتّى تُسْکِنَهُ أَرْضَک َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فیها طَویلاً
