دانشمندان سه سناریوی عمده برای نابودی زمین و خورشید و ماه متصور هستند:

در سناریوی اول حدود ۵ میلیارد سال آینده، خورشید به پایان چرخهٔ کنونی زندگی خود به‌عنوان یک ستارهٔ رشته اصلی (Main Sequence) خواهد رسید. با اتمام سوخت هیدروژن در هسته‌ی خورشید، نیروی گرانش بر فشار تابشی غلبه کرده و هسته شروع به انقباض می‌کند. در همین حال، لایه‌های بیرونی خورشید به‌شدت منبسط شده و آن را به یک غول سرخ (Red Giant) تبدیل می‌کند. در این مرحله، قطر خورشید ممکن است به‌اندازه‌ای بزرگ شود که به مدار زمین برسد.اما تأثیرات ناشی از انبساط شدید خورشید بر مدار ماه تأثیرگذار خواهد بود و به‌تدریج با بزرگ‌شدن این غول سرخ زمین و ماه به این غول سرخ خواهند چسبید و در آن جمع خواهند شد.
با افزایش جرم حجمی در هسته‌ی خورشید و پس از پایان هم‌جوشی هلیم، خورشید لایه‌های بیرونی خود را به فضا پرتاب کرده و یک سحابی سیاره‌نما (Planetary Nebula) ایجاد می‌کند. آنچه باقی می‌ماند، یک کوتوله سفید (White Dwarf) است که جرمی تقریباً برابر با خورشید دارد اما به شدت متراکم و به اندازه‌ی زمین است. این جسم چگال دارای گرانش بسیار بالایی خواهد بود اما به حدی نیست که به سیاه‌چاله (Black Hole) تبدیل شود؛ زیرا جرم خورشید کمتر از حد چاندراسخار (حدود ۱٫۴ برابر جرم خورشید) است.
در یک سناریوی دیگر اگر خورشید در آینده‌ای دورتر به طریقی جرم بیشتری جذب کند – مثلاً از طریق برخورد با یک ستاره دیگر یا تعامل با یک سیاره غول‌پیکر – ممکن است از حد چاندراسخار عبور کرده و به یک سیاه‌چاله‌ی ستاره‌ای تبدیل شود. در این صورت، میدان گرانشی اطراف آن به‌قدری قوی خواهد بود که حتی نور نیز قادر به فرار نخواهد بود. اگر ماه تا آن زمان باقی بماند، به دلیل کاهش فاصله و افزایش نیروهای کشندی (Tidal Forces) به درون افق رویداد کشیده خواهد شد.
اما در سناریوی غالب که خورشید تنها به یک کوتوله سفید تبدیل می‌شود، ماه نیز سرنوشت متفاوتی خواهد داشت. به‌دلیل نیروی کشندی زمین، ماه به‌آرامی در حال دورشدن از زمین است (حدود ۳٫۸ سانتی‌متر در سال). اما پس از میلیاردها سال، تغییرات گرانشی خورشید و کاهش جرم آن باعث گسترش مدارهای سیارات و قمرها خواهد شد. ممکن است ماه از گرانش زمین جدا شده و به خورشید نزدیک شود یا در سناریوی دیگری، به سمت آن سقوط کند. این فرایند ممکن است تحت‌تأثیر باقی‌مانده‌ی کوتوله سفید یا هر جرمی که جای خورشید را گرفته است، قرار گیرد. در این صورت، ماه یا تبخیر خواهد شد یا به بدنه‌ی خورشید مرده خواهد چسبید.

در سناریوی سوم:

سناریو سوم به بررسی فروپاشی نهایی کیهان تحت عنوان «بیگ کرانچ» می‌پردازد. در این سناریو پس از دوره‌ای از گسترش، جهان به دلیل نیروی گرانش ماده موجود شروع به انقباض می‌کند. کهکشان‌ها به هم نزدیک می‌شوند و دما افزایش می‌یابد. منظومه شمسی نیز تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد و خورشید ممکن است به یک کوتوله سفید یا سیاه‌چاله تبدیل شود و به سمت مرکز فروپاشی کشیده شود. با فشرده‌شدن فضا – زمان، گرانش افزایش می‌یابد و فاصله‌ها بین زمین، ماه و خورشید کاهش می‌یابد. مدارها بی‌ثبات می‌شوند و ماه ممکن است به یکی از این اجرام برخورد کند یا به مرکز کیهان سقوط کند. در نهایت، تمام ماده کیهان از جمله خورشید و ماه در یک نقطه فوق‌العاده چگال و داغ فشرده می‌شود و قوانین فیزیک کلاسیک فرومی‌پاشند. برخی نظریه‌ها احتمال می‌دهند که این نقطه می‌تواند مقدمه‌ای برای تولد جهانی جدید باشد، در چرخه‌ای بی‌پایان از مرگ و تولد کیهانی.

در سوره قیامت خداوند متعال فرموده اند:

مفهوم آیه به اندازه‌ای واضح است و با هر سه سناریو همخوانی دارد که نیازی به تفسیر آیه نیست و بدیهی است خداوندی که آفریدگار جهان است و روزی خودش به این جهان خاتمه خواهد دادر ۱۴۰۰ سال قبل در قرآن کریم به وضوح سناریوهای علمی پایان جهان را که بشر هم اکنون به آن‌هاپی برده است را مطرح کرده است.نکته مهم این آیه اشاره به بی‌نور شدن ماه است، باتوجه‌به اینکه ماه نورش را از خورشید می‌گیرد و از خود نوری ندارد با نابودی خورشید و یا کم‌شدن نور خورشید نیز ماه بی‌نور خواهد شد.