تصویر اول در ۱۴ آوریل ۲۰۲۵، تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا گاز و غبار ناشی از یک ستاره در حال مرگ در مرکز NGC 1514 را مشاهده کرد. داده‌های مادون‌قرمز نشان‌دهنده توده‌های “فازی” و حفره‌های واضح‌تری در نزدیکی ستاره‌های مرکزی است. این صحنه حداقل ۴۰۰۰ سال در حال شکل‌گیری بوده و برای هزاران سال دیگر تغییر خواهد کرد. دوستاره در مرکز که به‌صورت یک ستاره دیده می‌شوند، در مداری بیضوی با دوره ۹ساله حرکت می‌کنند و با غبار نارنجی پوشیده شده‌اند. یکی از این ستاره‌ها که قبلاً چندین برابر خورشید جرم داشت، در ایجاد این صحنه نقش اصلی را ایفا کرده و با تکامل خود، لایه‌هایی از گاز و غبار را به بیرون پرتاب کرده است.[منبع از سایت ناسا]

در تصویر دوم تلسکوپ فضایی هابل تصویر جدیدی از سحابی عقاب (Messier 16) منتشر کرده است که نمایی شگفت‌انگیز از ساختار عظیم گاز و غبار را به نمایش می‌گذارد. این ستون گاز سرد و غبار، ارتفاعی معادل ۹.۵ سال نوری دارد و در فاصله ۷۰۰۰ سال نوری از زمین واقع شده است.
ساختار موجود در تصویر، به شکل ستونی باریک و تاریک از ابرهای گازی است که در قسمت پایین عریض‌تر و تیره‌تر به نظر می‌رسد سپس در میانه باریک‌تر شده و در بالای آن دوباره گسترش می‌یابد. زوایدی شبیه به خار و انگشت، به همراه رگه‌هایی از گاز، از سر این ستون به بیرون کشیده شده‌اند. درحالی‌که برخی بخش‌ها روشن شده‌اند، بیشتر نواحی در سایه قرار دارند و نور را از پشت خود دریافت می‌کنند. در پس این ستون، دیواری از گاز رنگارنگ دیده می‌شود که در قسمت بالا آبی و در پایین قرمزتر است.
این ستون تنها بخشی از سحابی عقاب است که با ساختارهای پویای خود، از جمله ستون‌ها و گوی‌های گازی، تحت‌تأثیر تابش و بادهای شدید ستارگان جوان شکل‌گرفته است. در این نواحی، گازهای چگال‌تر نسبت به تابش و بادهای ستاره‌ای مقاومت بیشتری دارند و به‌صورت تندیس‌هایی از غبار باقی می‌مانند.
این ویژگی‌ها از جمله عواملی هستند که سحابی عقاب و ساختارهای آن، از جمله “ستون‌های آفرینش”، را به یکی از مشهورترین سحابی‌ها تبدیل کرده‌اند و نمونه‌ای بی‌نظیر از تأثیرات پرتوهای کیهانی بر شکل‌گیری سحابی‌ها در کهکشان راه شیری به شمار می‌روند.[منبع تصویر]

در سوره دخان آیه ۱۰ خداوند متعال فرموده اند: