یک نکته این آیه دارای تفسیر چند وجهی است و قبلا در یک نوشته دیگر به یک تفسیر دیگر از این آیه پرداخته ایم،اما به دلیل وجود ترجمه های مختلف از این آیه ما نیز تفاسیر علمی مختلفی را از آیه ارائه می دهیم.
سیاهچاله‌ها اجرامی هستند که همه اجسام از جمله سیارات و ستارگان را در فضا به داخل خود جذب کرده و می‌خورند، هر جسمی از جمله یک سیاره یا ستاره وارد افق رویداد یک سیاهچاله شود لاجرم بلعیده خواهد شد اما همیشه به این شکل نیز نیست و استثناهایی هم وجود دارد.
در اطراف برخی از سیاهچاله‌ها اجرام فضایی بنام جت وجود دارد که برخی از مواد و حتی ستارگان جذب شده به سمت افق رویداد یک سیاهچاله را با سرعت بسیار زیاد و حتی نزدیک به سرعت نور به بیرون از افق رویداد سیاهچاله پرتاب می‌کنند. بطور مثال در سال ۲۰۱۹ گروهی از محققان به سرپرستی سرگئی کوپوسوف از مرکز کیهان‌شناسی مک‌ویلیامز دانشگاه کارنگی چند سال قبل یک ستاره را کشف کردند که در حدود پنج میلیون سال قبل از یک سیاهچاله بنام سگیتاریوس اِی در کهکشان راه شیری به بیرون پرتاب شده بود. این ستاره S5-HVS1 نام دارد و در صورت فکلی جرثفیل قرار دارد[منبع]
دانشمندان با این مشاهده گمان کردند که سیاهچاله ها در عین حال که قابلیت کشیدن سیاهچاله ها را به درون خود دارند می توانند با سرعت بسیار زیاد آنها را به بیرون پرتاب کنند.در این صورت ستاره از مرگ و حل شدن در ستاره نجات پیدا خواهد کرد.
ستاره S5-HVS1 در آسمان شب در حال حرکت است. این ستاره با سرعت بالایی از سیاهچاله مرکز کهکشان ما فاصله می‌گیرد. (منبع تصویر: سرگئی کوپوسوف)
در سوره التکویر آیه پانزده نوشته شده است:
فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿۱۵﴾
: سوگند به ستارگانی که باز میگردند.
