در برسی آناتومی گوش می‌توان گفت که گوش داخلی از دو قسمت به نامهای لابیرنت غشایی استخوانی تشکیل شده است و لابیرنت غشایی است که در درون حفره‌ای از استخوان بنام تمپورال (لابنریت استخوانی) قرار گرفته است. این حفره شامل سه قسمت بنام دهلیز کانال‌های نیم‌دایره‌ای و حلزون است که حلزون دارای غشایی بنام مجرای حلزونی قرار گرفته است و ۲/۵ دور به‌دور محور استخوانی اسفنجی بنام مدیولوس چرخیده است. حال همین حلزون از سه لوله‌پیچ خورده که کنار هم قرار گرفته است و به نردبان‌های شنوایی موسوم است تشکیل شده است و شامل نردبان دهلیزی میانی و صماخی است.

در یک توضیح به شکل دیگر نردبان دهلیزی و نردبان صماخی به‌وسیله مایع پری‌لنف و داخل نردبان میانی به‌وسیله مایع آندولنف پر می‌شود و کف استخوان رکابی روی دریچه بیضی قرار دارد و ارتعاشات را دریافت می‌کند و آن را به مایع پری‌لنف نردبان دهلیزی انتقال می‌دهد و امواج صوتی باعث لغزش غشای پایه می‌شود. گوش میانی دارای گیرنده‌های حسی برای شنوایی و تعادل است. امواج صوتی به پرده صماخ که در انتهای مجرای گوش قرار دارد برخود و آن را به ارتعاش در می‌آورد. امواج صوتی به پردهٔ صماخ که در انتهای مجرای گوش قرار دارد برخورد می‌کنند و آن را به ارتعاش در می‌آورد. درپشت پرده گوش، گوش میانی قرار دارد که از هوا پر شده و دارای سه استخوان ظریف است که استخوان‌های شنوایی نامیده می‌شوند که به چکشی، سندانی و رکابی معروف است، این استخوان‌ها ارتعاش پرده را به غشا دریچه بیضی که جداکننده گوش میانی از گوش داخلی است، منتقل می‌کنند.

در سوره طور آیه ۳۸ نوشته شده است::

أَمْ لَهُمْ سُلَّمٌ یَسْتَمِعُونَ فِیهِ فَلْیَأْتِ مُسْتَمِعُهُمْ بِسُلْطَانٍ مُبِینٍ ﴿۳۸﴾

یا نردبانى دارند که با آن مى‏شنوند، در این صورت شنونده آنان دلیلى آشکار بیاورد

در حکمت هشتم نهج‌البلاغه نوشته شده است:
از ویژگی‌های انسان در شگفتی مانید که با پاره‌ای پی می‌نگرد و با گوشت سخن می‌گوید و با استخوان می‌شنود و از شکافی نفس می‌کشد!

هم در آیه و هم در حدیث ذکر شده از مولا علی (ع) دقیقاً به دوم موضوع علمی اشاره شده در بالا یعنی شنیدن توسط نردبان‌های شنوایی و شنیدن توسط گوش به طور دقیق اشاره شده است.

برای دانلود این مطلب با فورمت PDF کلیک کنید