در برسی آناتومی گوش می توان گفت که گوش داخلی از دو قسمت به نامهای لابیرنت غشایی استخوانی تشکیل شده است و لابیرنت غشایی است که در درون حفره ای از استخوان بنام تمپورال(لابنریت استخوانی)قرار گرفته است.این حفره شامل سه قسمت بنام دهلیز کانال های نیم دایره ای و حلزون است که حلزون دارای غشایی بنام مجرای حلزونی قرار گرفته است و ۲/۵ دور به دور محور استخوانی اسفنجنی بنام مدیولوس چرخیده است.حال همین حلزون از سه لوله پیچ خورده که کنار هم قرار گرفته است و به نردبان های شنوایی موسوم است تشکیل شده است و شامل نردبان دهلیزی میانی و صماخی است.
در یک توضیح به شکل دیگر نردبان دهلیزی و نردبان صماخی به وسیله مایع پری لنف و داخل نردبان میانی به وسیله مایع آندولنف پر میشود و کف استخوان رکابی روی دریچه بیضی قرار دارد و ارتعاشات را دریافت میکند و آن را به مایع پری لنف نردبان دهلیزی انتقال می دهد و امواج صوتی باعث لغزش غشای پایه میشود.گوش میانی دارای گیرنده های حسی برای شنوایی و تعادل است.امواج صوتی به پرده صماخ که در انتهای مجرای گوش قرار دارد برخود و آن را به ارتعاش در می آورد.امواج صوتی به پرده ی صماخ که در انتهای مجرای گوش قرار دارد بر خورد می کنند و آن را به ارتعاش در می آورد. درپشت پرده گوش، گوش میانی قرار دارد که از هوا پر شده و دارای سه استخوان ظریف می‌باشد که استخوانهای شنوایی نامیده می‌شوند که به چکشی، سندانی و رکابی معروف است،این استخوانها ارتعاش پرده را به غشا دریچه بیضی که جدا کننده گوش میانی از گوش داخلی است، منتقل می کنند
از ویژگی های انسان در شگفتی مانید که با پاره ای پی می نگرد و با گوشت سخن می گوید و با استخوان می شنود و از شکافی نفس می کشد!
