داستان ذبح حضرت اسماعیل(ع) توسط حضرت ابراهیم(ع) از این قرار بود که خداوند سالهای بسیار متمادی به حضرت ابراهیم(ع)فرزندی اعطا ننمود تا زمانی که وی به کهنسالی پای گذاشت و ابتدا صاحب حضرت اسماعیل و سپس حضرت اسحاق شده،اما خداوند آزمون های متعددی نیز زیر پای وی گذاشت و با حسادت همسر نخستش ساره مواجه و به دستور خداوند فرزندش را سالها در بیابان هایی که امروزه مکه نام دارد رها کرد و سپس خداوند دستور قربانی کردن حضرت اسماعیل(ع)صادر نمود که حضرت ابراهیم(ع)به دستور خداوند حضرت اسماعیل را به بالای کوهی می برد تا دستور خداوند را اجرا کند.

در مسیر شیطان بر وی ظاهر شد و سعی در وسوسه حضرت ابراهیم برای نافرمانی از فرمان خداوند کرد ولی با اینکه وی علاقه شدیدی به حضرت اسماعیل داشت سنگی برداشت و بر چشم شیطان کوبید و یکی از چشمان شیطان نابینا شد،زمانی که حضرت ابراهیم و حضرت اسماعیل به قربانگاه رسیدند تلاش های حضرت ابراهیم برای بریدن گلوی حضرت اسماعیل بی ثمر بود و هر کاری میکرد چاقو گلوی حضرت اسماعیل را نمی برید،در آن زمان خداوند فرشته ای به همراه گوسفندی را به حضرت ابراهیم نازل میکند و به وی می فرماید که گوسفند را به جای اسماعیل قربانی کند،نکته تاریخی این است که در آن دوران قربانی کردن انسان به پای بتها و خدایان باستانی رایج بوده است و خداوند با این حادثه قربانی کردن انسان را تقییه نمود.

اسماعیل(ع)بعدها صاحب فرزندی می شود و ۲۳ نسل بعد از وی رسول اکرم(ص) متولد میشود و امام حسین(ع)نیز نسل ۲۵ از فرزندان حضرت ابراهیم(ع)محسوب میشود.

در سوره صافات آیات ۱۰۷ و ۱۰۸ که به داستان حضرت اسماعیل و حضرت ابراهیم اشاره شده است یک نکته بسیار ظریف بکار رفته است:

وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ ﴿۱۰۷﴾وَتَرَکْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ ﴿۱۰۸﴾و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانیدیم﴿۱۰۷﴾و در آیندگان براى او به جاى گذاشتیم﴿۱۰۸﴾

نکته قابل اشاره درباره آیه این است که بدون تردید قربانی بزرگی که خداوند به او اشاره میکند نمی تواند یک گوسفند ذبح شده باشد و در ادامه در آیه ۱۰۸ نیز به آیندگان و نسل های او اشاره دارد و آیه اشاره میکند که آن قربانی بزرگ را در میان نسل های او برجای گذاشتیم،یک لحظه درنگ کافی است تا به این مساله برسیم که بزرگترین قربانی طول تاریخ و اعصار بشری هیچ فردی به جز وجود نازنین اباعبدالله الحسین(ع) نمی تواند باشد.

همین یک آیه برای اثبات حقانیت امام حسین(ع) کفایت دارد،ولی در نوشته بعدی هم به نشانه های ذکر شده برای این قربانی بزرگ در کتب یهودیان و مسیحیان نیز اشاره هایی خواهیم کرد.

اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ.

نکته ای که وجود دارد این است که یکی از اختلافات اساسی میان یهودیان و مسلمانان در این است که حضرت اسحاق به قربانگاه برده شده است یا حضرت اسماعیل،که یهودیان تمام پروپاگاندا و دستگاه رسانه ای خود را بکار گرفته اند که اثبات کنند شخص قربانی حضرت اسحاق بوده است نه حضرت اسماعیل زیرا قربانی بزرگ و پیامبر آخرالزمان نیز از نسل شخصی است که به قربانگاه برده شده است،ما مسلمانان نیز بر این مساله تاکید داریم که قربانی حضرت اسماعیل است زیرا بر اساس قوانین تورات فرزند اول یعنی حضرت اسماعیل(ع)در ارجعیت است و بر اساس قوانین تورات اگر مردی صاحب فرزندی شود و زن دیگر وی از پذیرفتن فرزند سرباز زند به فرزند وی ارثی نمی رسد.مورد دیگر این است که در هیچ کدام از پیامبران یهود نیز قربانی به عظمت و بزرگی امام حسین(ع) وجود ندارد.